ਐਤਵਾਰ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਹੋਣ ਕਾਰਣ ਮੈਂ ਘਰੇ ਬੈਠਾ ਅਖ਼ਬਾਰ ਪੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੀ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠਾ ਮੇਰਾ 4 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਬੇਟਾ ਅਸ਼ਨੂਰ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਿਚ ਮਸਤ ਸੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਡਰ ਨਾਲ ਉਹ ਪੜਾਈ ਦਾ ‘ਨਾਟਕ’ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਗਰਦਨ ਹੇਠਾਂ ਸੁੱਟੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇ ਕੋਈ ਲੀਡਰ ਹੁਣੇ-ਹੁਣੇ ਚੋਣ ਹਾਰਿਆ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਐਤਵਾਰ ਉਸ ਲਈ ਕਿਸੇ ‘ਮਾੜੇ ਦਿਨ’ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਛੁੱਟੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਅਸਲ ਵਿਚ ਹਫ਼ਤੇ ਦਾ ਇਹੋ ਉਹ ਦਿਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਘਰ ਬੈਠਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬਾਕੀ ਦਿਨ ਤਾਂ ਉਹ ਘਰ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਕ੍ਰਿਕਟ ਟੀਮ ਦਾ ਕੈਪਟਨ ਬਣਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਚਰਨਜੀਤ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਫੜੀ ਆਈ ਤਾਂ ਅਸ਼ਨੂਰ ਨੂੰ ਪੜਦਿਆਂ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਿਆਂ ਬੋਲੀ, ‘ਹੈਂ..., ਅੱਜ ਕਿੱਧਰੋਂ ਦਿਨ ਚੜਿਆ ਏ?’
‘ਕਿਉਂ ਕੀ ਗੱਲ ਹੋਈ...?’ ਮੈਂ ਅਖ਼ਬਾਰ ਤੋਂ ਨਜ਼ਰ ਹਟਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
‘ਇਹੋ ਕਿ ਨਾ ਟੀ. ਵੀ. ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਏ..., ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕ੍ਰਿਕਟ ਕੈਪਟਨ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ...!” ਚਰਨਜੀਤ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੈਰਾਨ ਸੀ।‘ਮੰਮਾ..., ਡੇਲੀ ਹੋਮਵਰਕ ਕਰਕੇ ਤਾਂ ਕ੍ਰਿਕਟ ਖੇਡਣ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ।’ ਅਸ਼ਨੂਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਹੇਠੀ ਹੁੰਦਿਆਂ ਦੇਖ ਕੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਕਿਹਾ।
‘ਚੱਲੋ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ..., ਆ ਜਾਓ..., ਚਾਹ ਪੀ ਲਵੋ।’ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਮੁਕਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਹੁਣ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਅਸ਼ਨੂਰ ਨੂੰ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਚਾਹ ਵਾਲੇ ਕੱਪ ਫੜਾਏ ਤੇ ਆਪ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਲਈ ਚਾਹ ਲੈਣ ਲਈ ਚਲੀ ਗਈ।
‘ਬੇਟਾ, ਟੀ. ਵੀ. ਤਾਂ ਚਲਾ ਖਾਂ ਜ਼ਰਾ।” ਮੈਂ ਅਸ਼ਨੂਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
‘ਜੀ ਪਾਪਾ।’
ਅਸ਼ਨੂਰ ਨੇ ਟੀ. ਵੀ. ਚਲਾਇਆ ਤਾਂ ਇਕ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲ ਤੇ ਕੋਈ ਗੀਤ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰੀਮੋਟ ਅਸ਼ਨੂਰ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਝੱਟ ਚੈਨਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਪੰਜਾਬੀ ਪੇਂਡੂ ‘ਬਾਹਰ’ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਬਦਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ, ‘ਬੇਟਾ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲ ਚੱਲਣ ਦੇ।’
‘ਨਹੀਂ, ਪਾਪਾ ਗੰਦਾ ਚੈਨਲ ਨਹੀਂ ਦੇਖਣਾ।’
‘ਗੰਦਾ...!’
‘ਹਾਂ ਪਾਪਾ..., ਮੰਮਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲ ਗੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।’
‘ਅੱਛਾ..., ਤੇ ਹੋਰ ਕੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਤੇਰੀ ਮੰਮਾ ਨੇ...?” ਮੈਂ ਗੱਲ ਦੀ ਪੂਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
‘ਇਹੋ ਹੀ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲ ਦੇਖਣ ਨਾਲ ਬੱਚੇ ਵਿਗੜ ਜਾਂਦੇ ਨੇ...!’ ਅਸ਼ਨੂਰ ਨੇ ਬੜੀ ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
ਮੈਂ ਬੜਾ ਹੈਰਾਨ ਸਾਂ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਜੰਮਪਲ ਚਰਨਜੀਤ ਲਈ ਹੁਣ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲ ਗੰਦੇ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਗਏ ਹਨ? ਮੈਂ ਅਜੇ ਇਹਨਾਂ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਗੁਆਚਾ ਸਾਂ ਕਿ ਚਰਨਜੀਤ ਆ ਗਈ।
‘ਜਨਾਬ, ਇਹ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲ ਜਿਹੜੇ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਨੇ, ਅੱਜ ਗੰਦੇ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਗਏ ਨੇ..., ਭਲਾ ਦੱਸੋ ਗਏ?’ ਮੈਂ ਬੜੇ ਵਿੰਅਗ ਨਾਲ ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
ਅਕਸਰ ਠੰਡੇ ਸੁਭਾਅ ਨਾਲ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਚਰਨਜੀਤ ਇਵੇਂ ਗਰਮ ਹੋ ਗਈ ਜਿਵੇਂ ਨਲਕੇ ਤੇ ਲੱਗੀ ਪਾਣੀ ਵਾਲੀ ਮੋਟਰ ਗਰਮ ਹੁੰਦੀ ਆ।
‘ਕਿਉਂ ਜੀ..., ਕੀ ਮਾੜਾ ਕਿਹਾ ਮੈਂ...?’
‘ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲ...।’
‘ਆਹ ਹੀ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲ।’ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਵਿੱਚੇ ਟੋਕਦਿਆਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ ਜਿਵੇਂ ਪੁਲਸੀਆ ਬਿਨਾਂ ਗੱਲ ਸੁਣੇ 2-4 ਥਪੇੜੇ ਕਿਸੇ ਰਿਕਸ਼ੇ ਵਾਲੇ ਦੇ ਜੜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਲਾਲ ਹੋਈ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਅਸ਼ਨੂਰ ਤੋਂ ਰੀਮੋਟ ਲੈ ਕੇ ਇਕ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲ ਚਲਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਕਿਹਾ, ‘ਆਹ ਦੇਖੋ ਹੁਣ..., ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰਕ ਚੈਨਲ...?’
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲ ਚਲਾਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਚੈਨਲ ਤੇ ਇਕ ਗਾਇਕ ਗੀਤ ਗਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ 15-20 ਅੱਧ ਨੰਗੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਡਾਂਸ ਕਰਨ ਬਹਾਨੇ ਗੰਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਕੈਮਰੇ ਵੱਲ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਅੱਧ ਨੰਗੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਕਦੇ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਗੰਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਕਰਦੀਆਂ ਤੇ ਕਦੇ ਗੰਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ। ਗੀਤ ਦੇ ਬੋਲ ਵੀ ਅੱਤ ਦਰਜ਼ੇ ਦੇ ਘਟੀਆ ਤੇ ਬੇਹੁਦਾ ਸਨ।
ਇਸ ਸੀਨ ਦੇਖ ਕੇ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਝੁਕ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਬੜਾ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ ਅਤੇ ਚਰਨਜੀਤ ਦੀ ਕਹੀ ਗੱਲ ਸੱਚ ਜਾਪੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਗੁੰਮ ਸਾਂ ਕਿ ਚਰਨਜੀਤ ਦੀ ਆਹ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਵਰਤਮਾਨ’ਚ ਲਿਆਂਦਾ, ‘ਆਹ ਦੇਖ ਲੋ ਆਪਣਾ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲ...!’ ਉਸ ਨੇ ਰੀਮੋਟ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫੜਾਇਆ ਜਿਵੇਂ ਮਿਆਦ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਤੇ ਮੁੱਖ-ਮੰਤਰੀ ਰਾਜਪਾਲ ਨੂੰ ਇਸਤੀਫ਼ਾ ਫੜਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਅਸ਼ਨੂਰ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬਾਹਰ ਪਾਰਕ ਵਿਚ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਬੈਠਾ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਕਿ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਤਾਂ ਮਾੜੀ ਨਹੀਂ ਪਰ ਅਜੋਕੇ ਗਾਇਕਾਂ/ਚੈਨਲਾਂ ਨੇ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਨੂੰ ਇਤਨਾ ਗੰਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਬੱਚੇ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲਾਂ ਨੂੰ ‘ਗੰਦੇ ਚੈਨਲ’ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ ਹਨ। ਮਾਂ-ਬਾਪ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਚੈਨਲਾਂ ਦੀ ਅਸ਼ਲੀਲਤਾ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਇਸ ਸਭ ਕਾਰੇ ਵਿੱਚ ਦੋਸ਼ੀ ਕੌਣ ਹੈ? ਮਾਪੇ..., ਸਮਾਜ..., ਬੱਚੇ..., ਜਾਂ ਫਿਰ ਪੰਜਾਬੀ ਗਾਇਕ/ ਚੈਨਲ। ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਅਸ਼ਨੂਰ ਦੀ ਕਹੀ ਗੱਲ ਸੱਚ ਜਾਪ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ, ‘ਪਾਪਾ ਗੰਦਾ ਚੈਨਲ ਨਹੀਂ ਦੇਖਣਾ।’ ਮੈਂ ਟੀ. ਵੀ. ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਤੇ ਖਿਆਲਾਂ’ਚ ਗੁਆਚਾ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਚਰਨਜੀਤ ਅਤੇ ਅਸ਼ਨੂਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਾਰਕ ਵੱਲ ਨੂੰ ਚੱਲ ਪਿਆ।
****
